Over rijm en echo

“De geschiedenis herhaalt zich,” zeggen mensen soms (nou ja, best wel vaak). Meestal geef ik als reactie daarop dat de geschiedenis zich niet herhaalt, maar dat geschiedenis rijmt. Er gebeuren altijd dingen die lijken op iets wat eerder gebeurde, en dan is het makkelijker om te zeggen dat het zich herhaalt omdat het nogal filosofisch is om te zeggen dat het alleen de echo is die de boel even hetzelfde laat klinken.

Dat heeft niet alleen betrekking op de wereldgeschiedenis. Alles wat er in het groot is, is er ook in het klein.

Mijn huisgenoot is een mooie Britse Korthaar kater, Daley, en de afgelopen negen jaar leverde hij me vooral heel veel plezier op – hij is nooit ziek en hangt gewoonlijk alleen maar de hele dag zijn eigenwijze zelf uit. Maar sinds een paar weken eet hij slecht of zelfs helemaal niet.

Nu eten katten wel eens slecht, en dan beginnen ze na een tijdje weer te eten alsof er nooit wat aan de hand is geweest, of ze willen gewoon ander eten, of ze zijn ergens misselijk van en als dat voorbij is, dan is alles weer oké. Maar katten houden ook op met eten als ze een pijntje hebben of ziek zijn. Het ongelukkige daaraan is dat ze niet kunnen praten en ook niet op een andere manier duidelijk kunnen maken dat ze zich niet lekker voelen. Nee, ze stoppen met eten. Punt.

Mijn vorige huisgenootje heette Nyx en was een zwart katje zonder staart dat ik uit het asiel had gehaald. Ze was de liefste aller tijden, ik overdrijf niet. De. Liefste. En toen hield ze op een dag op met eten. Eerst hielp een eetlustopwekker nog wel, maar uiteindelijk deed dat ook niks meer. We zijn wel honderd keer naar de dierenarts geweest, Nyxje en ik, en we hebben allerlei onderzoeken uit laten voeren. Maar de dokters vonden niets. Dat duurde enige weken. En toen moest ik haar laten inslapen omdat ze niet verder kon.

Ziedaar de parallel, en de rijmende geschiedenis die erbij komt kijken. Ja, ik weet dat Daley een heel ander beest is dan Nyx, en ik weet dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie zijn voor de toekomst. Maar bij zijn volle bakje gaan zitten miauwen omdat hij wel honger heeft maar niet lijkt te kunnen eten, eerst nog wel wat brokjes uit de hand eten maar dat uiteindelijk ook niet meer, een bloedonderzoek en bijbehorend kaalgeschoren pootje en vandaag een echo met bijbehorend kaalgeschoren buikje klinkt heel, heel erg hetzelfde als de laatste weken van Nyxje.

Zoals ik al zei, dat wil niet zeggen dat de geschiedenis zich herhaalt. Maar het rijmt dus wel. En dat rijmen, die echo, dat maakt me verschrikkelijk verdrietig. Ik weet dat het niet hetzelfde is als tien jaar geleden, maar het lijkt er zo op dat ik er bij tijd en wijle helemaal van de kaart van ben.

Straks mag ik Daley weer ophalen bij de dierenarts. Hij is vast heel boos op me dat ik hem daar heb achtergelaten vanmorgen, net zoals vorige keer. Maar wat ik vooral graag wil is dat het rijmen verdwijnt. Dat ik die echo niet meer hoor. Dat ik niet meer hoef te hopen dat mijn mannetje gaat eten, maar dat hij zoals gewoonlijk halverwege de middag alweer bij zijn lege bakje gaat staan miauwen omdat hij vindt dat het al tijd is voor zijn diner.

UPDATE: Daley komt net bij de dierenarts vandaan, en hij is woest. Gewoonlijk is hij heel vriendelijk bij de dierenarts, maar toen ze hem vanmiddag nog een prikje wilden geven voordat hij naar huis ging, kregen ze dat niet meer voor elkaar omdat hij onhandelbaar was. En hij wil nu, thuis, eigenlijk ook niet dat ik hem aai. Hij sluipt door het huis alsof alles nieuw is voor hem. En hij vindt zijn kale buik maar niks. De ziel. Ik laat hem maar even met rust.