Hebben jullie dat ook wel eens, dat je denkt, goh, mijn leven lijkt net een film? Nee, ik ook niet. Maar ik moest in de afgelopen periode wel een paar keer denken aan een bepaalde film als ik keek naar één van de projecten die ik op het moment in mijn leven heb lopen.
Het project in kwestie heet ‘vernieuwing badkamer’. Nou zijn er dingen die je van tevoren moet weten. Het belangrijkste is: ‘kamer’ is een groot woord voor de ruimte die zich achterin mijn huis bevindt en die de naam ‘badkamer’ draagt. Het is een L-vorm die ik een jaar of veertien geleden heb verzonnen. Er was toen helemaal geen badkamer, alleen een klein toilet en daarnaast, in een aparte, even kleine ruimte, een douche. Ik wilde die twee samen hebben in één ruimte. Een duo min of meer bevriende mannen ging aan de slag en leverde bijna drie maanden later de ruimte op die ik voor ogen had gehad.
Nu wilde het geval dat er al na een paar maanden dingen leken te mankeren aan die betreffende ruimte. Zo was het kitwerk van twijfelachtige kwaliteit en begonnen er al vlot tegels los te zitten in de douche omdat de muur zo lek bleek als een mandje. Om een lang verhaal kort te houden: een aantal reparaties van het niveau knip- en plakwerk volgde. En ik ergerde me. Jarenlang. Elke dag. (En dat is wat. Je elke dag ergeren aan een ruimte waar je meerdere malen per dag gebruik van maakt.) Wat voor mij spreekt: ik hield het lang vol met die badkamer waar ik me aan ergerde. Wat tegen mij spreekt: de reden dat ik er niets aan liet doen, was simpelweg omdat ik er tegenop zag dat de boel weer afgebroken diende te worden. De rotzooi. Het stof. Het ongemak van improviseren (want de toilet in mijn badkamertje is ook meteen de enige toilet in mijn huis). Had ik geen zin in. Dan ergerde ik me liever nog een tijdje (lees: een paar jaar).
Afijn, uiteindelijk besloot ik eerder dit jaar dat het dan toch maar moest gebeuren: mijn L-vormige badkamertje moest veranderen in een ruimte waar ik het wél in naar mijn zin zou hebben. Bevriende klusjesman ingeschakeld, ontwerpen gemaakt, spullen gekocht, en daar gingen we dan, op weg naar een beter bestaan!
En al na dag één van de verbouwing dacht ik: het lijkt wel een film (en wel die over dat stel dat een geweldig huis koopt dat een waanzinnig bouwval blijkt te zijn).
Ergens midden jaren ’80 kwam de film uit waar ik aan dacht: The Money Pit. Hebben jullie die gezien? Tom Hanks en zijn vrouw in de film (Shelley Long, je kent haar misschien nog wel van de sitcom Cheers) kopen een prachtig huis, ze beginnen vol goede moed met een paar kleine herstelwerkzaamheden en vervolgens lazert zo’n beetje het hele huis uit elkaar. (Mijn favoriete scène is die waarbij het bad door de vloer van de verdieping naar beneden stort en in duizenden stukken valt op de vloer van de hal. De reactie van het karakter van Tom Hanks is echt onbetaalbaar!)
Nou lazerde niet mijn hele huis uit elkaar, dank de goden. Maar verder… letterlijk alles wat er tegen kon zitten, zat tegen. Van allereerst sowieso totaal onveilig aangelegde leidingen die letterlijk allemaal vervangen moesten worden en een belachelijke aansluiting van de douche op de riolering (en uiteindelijk complete vernieuwing van alle afvoeren), tot bolle en holle muren, een scheve vloer die er na verloop van tijd toch zo’n beetje helemaal uit bleek te moeten (was niet het plan!), via stucgeleiders die vrolijk in de muur gestuct waren en vervolgens uiteraard als een dolle waren gaan roesten (waardoor het stucwerk eraf moest en opnieuw moest worden gedaan) en verkeerd geleverde tegels, naar lekkende knelkoppelingen (nieuwe en tóch lekkende knelkoppelingen!), een water spuitende verwarming, het ontbreken van allerlei onderdelen in pakketten die compleet zouden moeten zijn, en een niet, o toch wel, o toch niet, o toch wel, o nee toch niet geleverd raam.
De bevriende klusjesman zei al na een paar dagen al dat dit echt een project was waar hij het over veertig jaar nog over zal hebben. De woorden ‘Murphy’s law‘ zijn al zo vaak gevallen dat ik rijk was geweest als we elke keer een euro in een potje hadden gestopt. Als de klusjesman weer eens zijn hoofd om de hoek van de deur stak en zei: “Ik wil even iets met je overleggen…” wilde ik het huis op een gegeven moment onmiddellijk in de verkoop gooien, geen badkamer, zelfs geen toilet, en al.
En toch ben ik best ontspannen. Ik snap er zelf echt geen bal van. Zelfs nu vanmorgen bleek dat we waarschijnlijk nog een week uitlopen (de planning was drie weken, we zitten nu in week zes en volgende week komt er dus ook nog bij) was ik even teleurgesteld, maar even later zat ik gewoon relaxt aan de koffie. Voor degenen die mij niet zo goed kennen: dat is anders dan eerder. Anders dan zelfs maar een jaar geleden. Voorheen was ik inmiddels totaal overspannen geweest. En nu denk ik: oké. Het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat. Waarmee ik mezelf geweldig verbaas. Maar wat ik ook geweldig prettig vind.
Zelfreflectief als ik ben wil ik uiteraard op zoek naar de oorzaak van deze voor mij nieuwe benadering van tegenslag(en). Maar dat doe ik wel op een ander moment. Nu ben ik er gewoon alleen maar blij mee.
Is er een moraal aan dit verhaal? Niet echt. Afijn, als je dan toch iets wilt hebben: het leven komt zoals het komt. Het doet wat het doet. Je neemt een beslissing, en daarna gebeuren er dingen, en dan pakt het op een bepaalde manier uit, en soms is dat niet de manier die je zou willen, of de manier die het handigst is (of, zoals in hierboven beschreven geval, het goedkoopst, of het snelst). En daar kun je je van tevoren op proberen voor te bereiden, je kunt proberen je schrap te zetten voor als het tegenvalt of er alvast heel zen onder proberen te zijn, maar uiteindelijk komt het zoals het komt en dan merk je pas hoe je ermee omgaat.
Dus neem die beslissing. Ga een bepaalde kant op. En kijk maar wat er gebeurt. Mocht het niet zo uitpakken als je wilt, dan kun je er nog altijd een draai aan geven, of iets anders gaan doen. En als het wordt zoals je voor ogen had, geniet er dan van. Kijk maar wat er gebeurt. Het komt zoals het komt. Het gaat zoals het gaat. Wat dat betreft is het leven in wezen een heel simpel ding.
Jackles 
Was best grappig hoor, die tweede zin.
😉