Meesterziel

Tijdens een diepgaand gesprek dat ik met een lunchpartner voerde in de afgelopen week schoot me tebinnen dat een vriendin ooit tegen me had gezegd dat ik een Meesterziel heb. Ze baseerde zich op numerologie en kort gezegd komt dat hierop neer: iemand als ik, een 33 (gebaseerd op mijn geboortedatum), "kan de hoogste graad van geestelijk bewustzijn bereiken en de grootste inspiratie deelachtig worden, meestal is er sprake van ongelofelijke psychische kracht".

Prachtig. Zoiets wil iedereen op z'n tijd wel van iemand horen, nietwaar. Los van of het op enige waarheid gestoeld is, want numerologie… niet dat ik het afschuif als zijnde complete onzin, want dat doe ik met helemaal niets, maar toch. Tja.

Het gesprek dat ik had met mijn lunchpartner was diepgaand. Nou ja, laat ik de woorden gebruiken die ik opschreef onmiddellijk na het gesprek: het was een waanzinnig heftige sessie. Waarin ik dingen ontdekte over mezelf die ik was vergeten of die ik nog niet had beseft. Heel confronterend. Dat ik daarna vrolijk terug ging naar mijn werk vind ik nu ik terug kijk een behoorlijke prestatie.

De dag erna was ik er nog moe van. Mijn Meesterziel wilde niet meesterlijk zijn, mijn Meesterziel voelde zich een beetje hulpeloos met alle informatie en indrukken van de dag ervoor. Mijn Meesterziel had gewoon zin om zielig te zijn. Wat niet hielp was dat ik me ook nog behoorlijk ziek voelde (hoopte op een verkoudheid maar was bang voor een griep) en dat ik stekende kiespijn had, zo erg dat ik aan het einde van de middag nog even naar de tandarts ging.

's Avonds was ik nog gesloopter dan de avond ervoor. Voor half 10 ging het licht al uit. Meesterziel of niet, menselijk blijf je denk ik altijd.